Mga Alamat

Mga Post

Mga kamakailang post

Alamat ng mga Alamat

Alamat ng mga Alamat ni Jennifor L. Aguilar Dumadagundong nang malakas ang kulog. Sumagitsit ang mga matatalim na kidlat. Tinatangay ng malakas na hangin ang bubong ng mga kabahayan. Nagngangalit ang bagsik na hampas ng ulan. Unti-unting nag-uumapaw ang baha sa lansangan habang may isang batang walang ginawa kundi magtanong. Siya si Amat, parang laging may amats dahil walang tigil sa katatanong kung kani-kanino. Siya ay nakatira sa bayan ng Henesis na ang ibig sabihin ay pinagmulan. Sa tuwing may makikitang bago sa kaniyang paningin ay tatanungin niya kaagad ang kaniyang nanay na si Togas ng mga tanong tulad ng, “Nay, saan nanggaling ang ulap? Bakit may ibon? Bakit walang tindang bubuyog sa Jalibi? Bakit may maskot na grimace sa makdo eh wala naman silang tindang ube? Bakit masarap ang corneto? Alam mo ba kung bakit may kwek kwek? Talaga bang baboy ang mga baboy? Nabubuhay pa ba ang bulate na hinati-hati? Bakit mabango ang brown na tsiko, para ba mabighani ang mga tsik ko? Nanonood

Alamat ng Durian

Sa isang bayan sa Mindanao ay may matandang babae na lalong kilala sa tawag na Tandang During. Nakatira siya sa paanan ng bundok. Ang maliit niyang kubo ay nakatayo sa gitna ng malawak niyang bakuran na naliligid ng mga puno. Si Tandang During ay karaniwan nang ginagawang katatakutan ng mga ina sa kanilang malilikot na mga anak. Sabi nila ay lahi ito ng mangkukulam kung kaya dapat iwasan. Si Tandang During ay nasanay nang mamuhay na nag-iisa. Mula nang mamatay ang asawa at mga anak ay hindi na siya umalis sa paanan ng bundok. Tahimik siyang tao at dahil matanda na ay mas ibig pa niyang asikasuhin na lang ang mga tanim na halaman. Masungit si Tandang During kaya iniiwasan ng mga tao. Noong kamamatay palang ng mga mahal niya sa buhay ay marami ang nag-alok ng tulong ngunit tinanggihan niya. Sa gayon ay unti-unti na ring lumayo sa kanya ang mga tao hanggang maging panakot na lamang siya sa makukulit na mga bata. Ilang taon ang nagdaan. Ang dati ay makukulit na mga bata ay malalaki na ngun

Alamat ng Bayabas

Bago pa dumating ang mga mananakop na Kastila sa Pilipinas ay may isang sultan na ubod ng lupit at hindi kumikilala ng katarungan. Siya si Sultan Barabas. Lubha siyang kinatatakutan ng mag nasasakupan dahil sa kanyang kalupitan. Ang salita ni Sultan Barabas ay batas. Wala siyang iginagalang sa kanyang pagpaparusa. Matanda at bata, lalaki at babae ay pinarurusahan niya. Mabigat ang parusang ipinapataw niya sa mga nakagagawa ng kahit maliit na kasalanan. Mabibigat na parusa agad ang kanyang iginagawad. Iyon ay upang magkaroon daw ng kadalaan at hindi na umulit pa ang mga taong nagkasala. Araw-araw ay nabibihisan siya ng magagara at mamahaling damit. Tuwina ay nakalagay sa kanyang ulo ang gintong koronang ipinasadya pa niya sa malayong bayan. Ang koronang iyon ay isinusuot niya saan man magpunta. Iyon ay pagpapakita ng kanyang kapangyarihan at pagiging mataas sa lahat. Saganang-sagana din siya sa masasarap na pagkain. Gayunman ay ubod naman siya ng damot. Walang pulubi ang nakahihingi sa

Alamat ng Lansones

Noong unang panahon sa isang bayan sa Laguna ay matatagpuan ang isang uri ng puno na may bilugan hugis ang bunga. Sa panahon ng tagbunga, kahit na hitik sa bilugang bunga ang nasabing puno ay walang sinuman ang nangangahas na lapitan o kainin ito. Sa likod ng tila ba masarap na anyo ng bunga nito ay nakakubli ang matindi at maaring nakamamatay na lason. Nagsimulang katakutan at pag-usapan ang “puno ng lason” ng may isang manlalakbay ang nagpahinga sa ilalim ng puno na may nakakalasong bunga. Marahil dahil sa pagod, gutom at sa kaaya-ayang kaanyuan ng bunga ay pumitas ang manlalakbay ng bunga ng puno upang kainin. Huli na ng makita upang pigilan ng mga taong-bayan ang manlalakbay sa pagkain nito ng nasabing bunga. Bumula ang bibig ng manlalakbay at nangisay ito matapos makain ang nakalalasong bunga. Maliban sa nasabing nakalalasong puno ay marami pang ibang namumungang puno at halaman ang matatagpuan sa bayan. Sa isang bibihirang pagkakataon ay tinamaan ng isang matinding tagtuyot ang b

Alamat ng Mangga (4 Different Versions)

Alamat ng Mangga (Version 1) Noong araw ang mga punong tanim ni Tandang Isko ay pare-pareho lamang ang bunga. Ito’y maliliit at ang tawag dito ay “pahutan”. Matamis kapag hinog kaya gustong-gusto ng mga bata ang pahutan. Marami ang natutuwa kapag panahon ng pamumunga dahil ang matandang may-ari ay hindi maramot. Minsan, may magandang dalagang dumaan sa bakuran ni Tandang Isko. Kusang loob na inalok ito ng mga hinog na prutas ni Tandang Isko. Sa kasiyahan ng binibini ay itinanim nito ang mga buto ng pahutan sa tabi ng bukid at sa paanan ng bundok. Agad tumubo ang dalawang buto at pagkaraan lang ng ilang araw ay ganap na itong isang puno. Labis na nagtaka si Tandang Isko sa pagkakaroon ng punong puhutan sa hangganan ng bukid at sa ibaba ng batuhang bundok. Balak sanang putulin ng matanda ang dalawang puno, subalit sa tuwing siya ay lumalapit, wari’y may bumubulong ng… “Huwag po! Huwag mo akong patayin.” Dala rin ng panghihinayang kaya hinayaan nalang nitong lumaki at lalong lumago ang

Alamat ng Pakwan

Kaawa-awa ang batang si Juan. Ulila siya sa ama at ina. Nakatira siya sa kanyang tiya at tiyo. Mga pilyo, tamad, at masasama ang ugali ng kanilang mga anak. Malupit sila kay Juan. Sinisigawan, pinapalo at pinagtatawanan nila si Juan kapag nagkakamali ito. “Pak-Juan” ang tawag nila sa pinsan na ang ibig sabihin ay pangit si Juan. Malaki ang ulo ni Juan. Maiitim ang kanyang mga ngipin at mapupula ang kanyang makakapal na labi. Ngunit mabait, masipag at matulungin si Juan. Nagtatrabaho siya sa bahay sa buong maghapon. Naglilinis, nagluluto, nag-aalaga ng bata, at nagliligpit ng kinainan. Minsan, nabasag ang hinugasang pinggan ni Juan. “Wala kang ingat, maghuhugas ka lang ng pinggan ay mababasag pa”, sigaw ng kanyang tiya. Pinagtawanan siya ng kanyang mga pinsan, “ha-ha-ha, Pak-Juan! Pak-Juan!”, ang paulit-ulit na biro ng mga pinsan. Hindi na nakatiis si Juan. Umiiyak siya. Tumawag siya at nanalangin sa Poon. “Kung maari kunin mo na po ako! Hirap na hirap na po ako!” At biglang nagdilim an